گروه مدیریت آموزشی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران
چکیده: (28 مشاهده)
این مقاله با رویکردی انتقادی به بررسی توسعه نظریه‌های مدیریت و رهبری آموزشی با تمرکز بر دیدگاه‌های طبیعت‌گرایانه کالین اوورز و گابریل لاکومسکی می‌پردازد. رهبری آموزشی به عنوان رشته‌ای نسبتاً جوان، تحت تأثیر پارادایم‌های کلاسیک مدیریت قرار دارد و از دیدگاه این دو اندیشمند، نیازمند بازتعریف بر اساس اصول علم طبیعی و انسجام‌گرایی معرفت‌شناختی است. اوورز و لاکومسکی با تأکید بر پیوند مدیریت آموزشی با علوم طبیعی، رویکردی پساپوزیتیویستی را پیشنهاد می‌کنند که در آن نظریه‌ها بر اساس معیارهایی مانند سازگاری، سادگی، و انسجام درونی ارزیابی می‌شوند. مباحث اصلی مقاله حول سه محور فردگرایی در برابر ساختارگرایی، ذهن متمرکز و خودسازمان‌دهی، و شناخت توزیع‌شده و تصمیم‌گیری متمرکز است. اوورز و لاکومسکی با دفاع از «انسجام‌گرایی طبیعت‌گرایانه»، استدلال می‌کنند که نظریه‌های مدیریت آموزشی باید با علوم طبیعی همسو باشند و از معیارهای علمی مانند تجربه‌پذیری و انسجام درونی برخوردار باشند. با این حال، این رویکرد با انتقاداتی مانند تقلیل‌گرایی عدم کاربردپذیری عملی، و غفلت از روایت‌های عملی مواجه است.
در مجموع مقاله اشاره می‌کند که هرچند رویکرد طبیعت‌گرایانه اوورز و لاکومسکی گامی به سوی علمی‌تر کردن مدیریت آموزشی محسوب می‌شود، اما نیاز به تعدیل و ترکیب با دیدگاه‌های اجتماعی و انتقادی دارد. نقد اصلی به آن‌ها، ایده‌آلیستی دانستن نظریه‌شان و فاصله گرفتن از واقعیت‌های عینی در محیط‌های آموزشی است. به‌رغم این محدودیت‌ها، مشارکت آن‌ها در احیای بحث‌های معرفت‌شناختی در رهبری آموزشی قابل توجه است.
در مجموع مقاله اشاره می‌کند که هرچند رویکرد طبیعت‌گرایانه اوورز و لاکومسکی گامی به سوی علمی‌تر کردن مدیریت آموزشی محسوب می‌شود، اما نیاز به تعدیل و ترکیب با دیدگاه‌های اجتماعی و انتقادی دارد. نقد اصلی به آن‌ها، ایده‌آلیستی دانستن نظریه‌شان و فاصله گرفتن از واقعیت‌های عینی در محیط‌های آموزشی است. به‌رغم این محدودیت‌ها، مشارکت آن‌ها در احیای بحث‌های معرفت‌شناختی در رهبری آموزشی قابل توجه است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
